Verbonden

Vandaag werd er geen gevecht geleverd, vandaag werd er enkel genoten. Ik genoot van de koude lucht langs de rivier, van het plekje op de Scheldekaaien, van de rust en de stilte. Na een lange opwarming thuis, begon ik met de wekelijkse balletles. Ik moest zelfs geen meeuwenkak van de balustrade poetsen. De kasseien waren droog en ik stond dus stevig op de grond in balletschoenen. Het wekelijks onderhoud met het lichaam verliep gemoedelijk. We hadden veel respect voor elkaar, mijn lichaam en ik. Het werd een vriendelijk weerzien. Het gevoel dat de overhand nam was dankbaarheid. Dankbaar dat het droog was, dankbaar dat ik hier mocht staan, dankbaar dat mijn lichaam mee wilde werken, dankbaar... Voor vertrek had ik nog wat denkwerk over wat er gaande is in de samenleving en hoe kunstenaars daar op reageren. Er zijn weer strenge maatregelen opgelegd aan de cultuursector en eigenlijk moeten we op deze manier de boeken weer sluiten. Er wordt geroepen. Dan weer klinkt er een stem uit de muzieksector, een andere keer vanuit het commerciële theatercircuit, maar ook de grote artistieke leiders van schouwburgen spreken zich uit. Ik dacht vanmorgen nog over het gebrek aan een gemeenschap die al deze sectoren belichaamt, onder één vlag. We hebben zo veel gemeen met elkaar. We willen onze kunst kunnen blijven maken, blijven delen en liefst zo ons brood verdienen. Hoe komt het dan dat we niet aan een zelfde zeel kunnen trekken? Hebben we last van profileringsdrang en vermoeit dit de samenleving niet? Al die verschillende stemmen laten klinken op deze manier brengt op de dag van vandaag meer schade toe aan de sector dan dat het ons kracht schenkt. Als wij elkaar al niet kunnen verstaan, laten uitspreken en verdragen, hoe willen we dan dat we iets politiek kunnen bewegen?

We moeten ook af van de idee dat muzikanten, dansers, theatermakers, filmmakers en andere artiesten allemaal andere belangen hebben. We willen namelijk allemaal gewoon communiceren in een artistieke taal. We willen allemaal een dialoog aangaan met de wereld en de samenleving waarin wij leven.

Deze gedachten sluimerden in mijn hoofd wanneer ik vanmorgen de ijle lucht instapte.

Maar werden dus gelukkig snel overspoeld door dankbaarheid.

Ik had geen last van roeptoeters, criticasters of grote meesters in ivoren torens.

Mijn bekommernis was louter de stroom aan energie die aanvoelde zoals de Schelde en haar complexe wals op weg naar zee.

In de verte klonk er een vrolijk belgerinkel en ik zag een stralend bekend gezicht.

De eigen dochter had net haar examen geschiedenis achter de rug en fietste terug naar huis.

Ze kwam even langs om een babbeltje te slaan. Mijn kunstenaarschap werd moederschap en ze keek naar mijn bewegingen terwijl we een praatje sloegen over mogelijke juiste of foute antwoorden.

Het was heerlijk om mijn kunst en mijn dagelijks leven zo verbonden te voelen met elkaar.

Misschien draait het daar de dag van vandaag wel veel meer om dan we ons tot nu toe hadden kunnen voorstellen.

Verbinding.

En dat doen we met elkaar, niet over elkaar heen.