Knoop

Ik ben in de war. Maar ik ben niet alleen. Het is 30 december en het is 14 graden buiten. De lucht voelt opgezwollen, vochtig, zwanger. De wind is ondeugend koud. Net zoals het weer, weet ik ook niet meer zo goed waar het nu heen moet. Wie in België woont weet dat de cultuursector net een korte verplichtte sluiting heeft gehad. Maar dat het de sector zelf is gelukt om via de gerechtsinstelling van de Raad van State, deze sluiting ongedaan te maken. Hoera! En toch voel ik in mijn binnenste geen gejuich. Wanneer je de publieke opinie er op naslaat, is er in wezen niets veranderd aan de plaats van de kunst binnen onze samenleving. Sterker nog, cultuur heeft een kapitalistisch parfum cadeau gekregen. Of was een neo-liberaal luchtje? Want de sterkste argumenten waren die over de economie, de steunmaatregelen en de toeleveranciers. Ik ben in de war. Mijn lijf voelt soepel aan, ondanks dat ik deze week geen klop gedaan heb. Geen Tai Chi, geen rekoefeningen, wel veel bankhangen en kerstkroketten gegeten. Mijn luiheid van de voorbije dagen wordt beloond. In mijn hoofd zorgt dit voor een kleine kortsluiting wanneer ik vlot in mijn posities ga staan. Er is weinig beweging op de Scheldekaaien. Wel lopen er veel joggers op het voetpad aan de overkant. Ik beeld me in dat zij misschien ook verward zijn na de kerstmaaltijden. Het lopen verloopt mogelijks stroever, of juist vlotter, zoals mijn oefeningen. Maar ik zie wel veel motivatie en dedicatie. Ik ben in de war. Er was geen thema dat me uit mijn slaap hield vannacht, enkel het fijne vooruitzicht te kunnen bewegen aan het stromende water. Enkel liefde voor het pad aan energie van mijn voeten tot aan mijn vingertoppen en weer terug. Blij door de verandering in de moleculen rond mij heen en binnen in mezelf. Dankbaar dat ik op deze manier een connectie kan maken tussen mezelf en de omgeving. Maar geen mens of levend wezen dat zichtbaar een connectie probeert op te bouwen met mij. Niet dat dat hoeft. Ik ben al in mijn nopjes met het gezelschap van de Schelde en de zwerfkei die ik voorzichtig opzij heb geduwd met mijn rechter voet. En vorige week werd ik schromelijk verwend. Ik ben in de war. Deze komende periode moet ik voor de opleiding een visietekst uitschrijven waarvoor ik al 4 maanden onderzoek ben aan het doen naar kunst en participatie. Diep in mijn hart voel ik wat belangrijk is voor mij en mijn kunst. Maar door alle theorie, praktijkvoorbeelden en filosofische vraagstellingen, ben ik de taal kwijt om... Ben ik de draad kwijt die aaneenrijgt... Vind ik de juiste woorden niet meer terug. Laat me gewoon dansen. Er is zoveel dat ik wil vertellen. Het is de kunst om me te richten op de essentie. En laat dat nu net zijn waarom ik deze opleiding Master in de Kunsteducatie ben begonnen. Om de juiste woorden te vinden, om het juiste kader te scheppen en om zwart op wit scherp te stellen waarom kunst zo belangrijk is. Maar mijn kunst ligt in de knoop. Ik dans niet voor het geld, ik dans omdat ik niet anders kan. En liefst wil ik deze vorm liefde met iedereen delen die er nood aan heeft. Ik zou dit zo graag als beroep kunnen blijven uitoefenen. Omdat het waardevol is en noodzakelijk. Enkel blijkt dat op dit moment niet het juiste argument te zijn. Zo lig je dus niet goed in de markt. Na een uur dans, sluit ik deze sessie af met mijn Tai Chi om de connectie met de wereld rond me nog eens stevig te verdiepen voor ik terug van schoeisel verander. Al bedoel ik dit op een licht humoristische toon en voelt u hopelijk de hint naar zelfspot. Op de terugweg kom ik voorbij een verpakkingsvrije supermarkt en zie binnen op een vensterbank twee wegwerpbekers voor meeneem-koffie staan. Ik schiet in de lach. De verwarring is compleet, laat het zo maar zijn. Het... . Geen idee.