Het onzichtbare werk

Toegegeven, toen ik vanochtend mijn ogen opende wist ik niet of ik de Scheldekaaien zou halen vandaag. Ik ben moe, heel moe, heel erg moe. De lente heeft vaker dit effect op me. Alsof ik mijn energie tijdens de winter maximaal inzet en dringend een nieuwe lading nodig heb wanneer de eerste bloesems aan de bomen komen. Toch heb ik zin om met dit vermoeide lijf bezig te zijn. Het heeft aandacht nodig en beweging werkt als een interne dynamo. Het laadt ook op. Mijn woonkamer en werkkamer ben ik beu gezien, wie niet? Er is dus geen betere plek dan buiten. En de zon schijnt. Dus ik sleep me uit het bed, ik sleep me van de trap en ik sleep me naar de Scheldekaaien. De stadsbewoners die ik onderweg tegenkom hebben een zachte blik. Een man met lichtgroene ogen en grijze baard kijkt me nadrukkelijk aan. Ik krijg een glimlach cadeau en het raakt me. Is het het stille ruisen van de bomen? Is het het feit dat ik het ruisen kan horen omdat de bouwwerven stilliggen doordat het vandaag Hemelvaart is? Is het de stilte in het algemeen, de rust, het zonlicht? De omgeving, de stad is mild voor me. De moleculen voelen zacht aan. Misschien moet ik ook maar eens mild zijn tegenover mezelf. In de zin hierboven staat een houtgreep. Moeten en mildheid in één zin. En toch geeft het precies weer waar ik mee zit. Op mijn plekje aangekomen voel ik deze tegengesteldheid ook fysiek. Mijn plek is zichtbaar. Wanneer je daar danst, kan niemand zeggen dat ze je niet hebben zien dansen. En hoewel ik anders zo vurig voorstander ben van zichtbaarheid, voel ik dat ik vandaag gelukkiger zou zijn wanneer ik onzichtbaar zou zijn. Ik begin met de Tai Chi oefeningen die ik tot hiertoe leerde. Of nog aan het leren ben, zeg ik beter. Want onder de knie heb ik ze nog niet. Geef me nog een jaar of 40. En dan nog. Maar mildheid begint ook daar, in de aanvaarding dat je iets nog niet meester bent. Dus beweeg ik met aandacht en vergeving. De wind is kouder dan ik had ingeschat. Hij beukt vol energie tegen de kaaimuur, tegen mij en tegen het water. En ik blijf zo goed mogelijk staan. Daar ben ik doorgaans goed in, in blijven staan. Figuurlijk dan. En precies dat heeft me zo veel energie gekost. Dus besluit ik nu dat ik fysiek blijf staan en zo mijn dynamo oplaadt. Weinig beweging dus. En weet je, wanneer je hele trage, hele kleine of in het geheel onzichtbare bewegingen maakt, kan je nog steeds een heel intensieve intentie en kwaliteit in die beweging leggen. Mijn focus ligt vandaag daar. Wanneer er meer wandelaars en flaneurs de kaaien opdraaien, besluit ik mijn plekje te verlaten en voorbij het hellend vlak op de trappen plaats te nemen. De kaaimuur kan me zo enigszins tegen de wind en de blikken beschermen, terwijl ik fysiek probeer te blijven staan. Ik sta op een gestrekt been. Ik sta op een gebogen been. Ik sta op een gebogen been terwijl ik het andere been in beweging breng. Ik sta op een gebogen been terwijl ik het andere been in beweging breng zonder de kracht uit mijn pezen te halen, maar diep in de buik van de spieren te gaan werken. Ik spreek mijn lichaam aan om te blijven staan. Ik voel mijn geraamte rammelen en zoeken naar een positie. Mijn spieren spannen en ontspannen in hun zoektocht naar een nieuw evenwicht tussen contractie en ontspanning. Het is zoeken naar een nieuwe "ver-houding". De shift van het mentale naar het fysieke heeft iets meditatief. En ik verander weinig aan de moleculaire samenstelling van de stad vandaag. Maar misschien verander ik wel veel binnenin mezelf. Ik noem het "het onzichtbare werk". Kunnen we allemaal wat milder zijn voor het onzichtbare werk dat we allemaal aan het verrichten zijn? Misschien hoeven we de focus niet steeds te leggen op de grote externe veranderingen, maar is het net zo mooi om diep binnenin jezelf kleine aanpassingen te maken in de verhoudingen die er lagen, liggen en nog zullen opgebouwd worden. Wees mild voor elkaar. Wees mild voor me. Ik ben moe. Ik ben heel moe. Ik ben heel erg moe. Ik probeer gewoon fysiek te blijven staan.