de pissebed en de reus

Vorige week startte ik deze blog terug op. In mijn tekst legde ik daar dan ook een sterke nadruk op. Maar eigenlijk was er nog iets dat ik zo graag wilde delen. Toen ik daar stond, op de blek aan de bank, liep er een pissebed tussen mijn beide voeten. Het diertje liep in een rechte lijn onder me door. Ik had het toevallig waargenomen toen ik mijn hoofd voorover boog. Maar in al die toeval en dagdagelijksheid schuilde iets veel groter. Ik werd me bewust van mijn aanwezigheid in de wereld van de pissebed. Ik als reus dien rekening te houden met de beweging van het dier. Ik zette mijn voeten daarom met veel aandacht en zorg neer, opdat ik mijn kleine danspartner niet zou kwetsen. De bewustwording kwam geleidelijk. Ik ben zo veel groter dan de pissebed, maar zo veel kleiner dan de gebouwen in de wijk Nieuw Zuid. Kleiner dan de wolken boven mijn hoofd, kleiner dan de jonge bomen in het park, kleiner dan de uitdaging die ik hier aanga op deze plek. Ik ben bijna net zo klein als de pissebed, maar voor de pissebed ben ik een reus. Deze dualiteit geeft mijn gevoel rond mijn onderzoek goed weer. Een beetje staan dansen is niet voldoende, maar kan iemand wel doen glimlachen. Deze oefening in perspectief daagt me uit om het 'nuttige' uit mijn handelen te bekritiseren en waakzaam te zijn over het 'artistieke', de 'kunst' binnen mijn onderzoek.

We kennen allemaal de leuze Kunst moet niets, maar kan alles. Daar komt het op neer. Het lijkt me een goede oefening om mijn interventie van vandaag te beschrijven vanuit het perspectief van de pissebed. Het haalt ook een groot stuk ego uit de actie. Het is verhelderend je eigen handelen in het perspectief van een ander te plaatsen.

De zon schijnt. Het geluid van kletterende blaadjes van de jonge populieren in de wind, vermengt zich met het ruisen van de autostrade verderop. Een knisperen van de kiezels wordt steeds luider. De grond trilt. Twee zwarte bottines komen aangelopen en stoppen recht tegenover de bank waar ik onder sta. De reus in deze bottines legt een tas op de bank en zette de voeten naast elkaar op het kiezelpad. De blik naar de wijk gericht en de rug naar de zon. De reus ademt langzaam een grote teug lucht in. Bij het uitademen worden de ogen gesloten. Er vindt een kleine luchtverplaatsing plaats. De warmte van de adem maakt de omgeving warmer. De schoenen worden verder uit elkaar gezet. De knieën worden gebogen. De nek wordt gebogen, de bovenrug ook. De rode muts komt dichter bij de grond. Een korte zucht adem maakt weer een luchtverplaatsing. Het hoofd gaat weer naar boven en de voeten worden ver uit elkaar gezet. Nu is er meer ruimte. En er schijnt meer licht. De voeten schuiven, draaien, verplaatsen zich. Het grote lichaam volgt de voeten. Armen worden door de lucht gezwierd. De lucht wordt heen en weer geduwd. De kiezels knisperen en kraken. Soms worden er door de bottines hopen kiezels tot bergen gestuwd. En op andere momenten worden er putten gefreesd in de bodembedekking. Stemmen klinken vanop twee terrassen aan het dichtstbijzijnde appartementsgebouw. Twee vrouwenstemmen praten en lachen. Het is niet mogelijk te verstaan waarover ze praten of waarom ze lachen. De grond trilt en er komen nog twee voeten aan, in zwarte sportschoenen. Een tweede reus veert voorbij. 'Sierlijk' zegt hij. 'Heel sierlijk'. Hij verdwijnt in de verte en de trillingen van de grond nemen af. Een hond doet stof opwaaien met zijn neus. Zijn hijgende adem voelt vochtig. De vier poten worden ritmisch tussen de kiezels geduwd, waardoor er steeds kleine kraters ontstaan. Een derde reus heeft een touw vast dat hem met de hond verbindt. 'Goeiemorgen' zegt de dansende reus. De derde reus knikt en stapt verder. De grond trilt enorm. Er komen steeds meer reuzen van alle kanten. Met hond, zonder hond. De duiven in het grasveld achter de bank vliegen op en laten grote, dansende schaduwen over het pad glijden. Op een terras wat verderop staat een reus in een blauwe trui met de handen op de balustrade. De schouders opgetrokken, dichter tegen de oren dan tegen de ribben. De dansende reus ademt, lacht en groet met de stem. Nog een andere reus neemt zijn telefoon om een foto te nemen. Dansende, kijkende, wandelende, pratende reuzen onder schaduwen van duiven en in het kletteren van de populieren. Hijgende honden aan touwen. De zon weerkaatst op de balustrades van ijzer en glas.

De dansende reus stopt en staat stil. Wanneer hij zich omdraait om te gaan zitten, wordt het zitvlak zichtbaar tussen de spijlen van de bank.

De zwarte bottines staan naast elkaar. Daartussen valt het zonlicht. Zo blijft hij enige tijd zitten. En dan staat hij recht, neemt de tas en vertrekt in de richting vanwaar hij kwam. De rode muts verdwijnt in de verte. Het licht valt terug in bewegingsloze strepen onder de bank. De kiezels voor de bank blijven achter in putten en bergen, kraters en vlakten. Het knisperen dooft uit.

De stemmen zijn nog steeds hoorbaar. De grond trilt. Het snuivende geluid van een hondenneus komt dichterbij.