'Changement, changement, echappé, coupé, assemblé'

Koortsblaasjes en een bloedneus, dat zijn de cadeautjes van de dag. Mijn fysieke conditie is in belabberde staat. Er bestaat maar één remedie tegen dit soort verschijnselen, rust. Maar laat rust nu het allerlaatste zijn dat een plek in mijn agenda lijkt te vinden. Met veel geste verkondigde ik gisteren avond dat ik eens in de zetel ging zitten en eens gewoon ging rondzappen. Alsof ik me schuldig voelde over een avond zetelhangen. Nee, niet alsof, dat schuldgevoel was daar echt. Ironisch genoeg zag ik een uitzending over 'burn-out' op televisie. 'Uitputting', 'stress', 'burn-outs', 'zenuwinzinkingen'... Ik kreeg er hardkloppingen van. Het mechanisme achter het schuldgevoel, dat ik daar ter plekke ervoer, werd haarfijn aan me uitgelegd. Best confronterend. In die mate zelfs, dat ik de televisie uitzette en maar besloot te gaan slapen. Rust!

Maar één nacht zorgt nog niet voor een uitgerust lichaam. Dus vanochtend kreeg ik nog wat signalen van mijn lijf. Altijd fijn. En toch... Ik ben opgetogen om weer te kunnen gaan dansen vandaag. Dus smeer ik zonnecrème over de kleine blaasjes, vul ik mijn drinkfles met vers water en ga op wandel naar de Scheldekaaien. De omleiding door de heraanleg van de gedempte Zuiderdokken, blijkt weer verder zuidwaarts gelegd te zijn, en zo verlies ik kostbare minuten. Dat eeuwige gehaast altijd, wie heeft ooit het concept tijd uitgevonden? En waarom zijn we er allemaal zo aan onderhevig? Aan de kaai ligt een rivier cruiser. Om eerlijk te zijn, heb ik daar vandaag geen zin in. En in de verte zie ik een klas pubers, zonder begeleiding, de muren van de kaaien beklimmen. Dit soort situatie is niet nieuw. Het is zelfs herkenbaar. En ik weet dat het deze momenten zijn waarop ik dien door te zetten. Dus zet ik door. Maar het kost me moeite. Daar ben ik eerlijk over. Ik hoor geroezemoes vanop het dek van de cruiser. Er zit wat bemanning op het achterdek, ze roken en drinken koffie. De stemmen klinken rustig, maar ik kan ze net niet verstaan. De stemmen van de jongeren versta ik wel. Dat komt door de richting van de wind. Hun stemmen worden meegevoerd, mijn richting uit. Ze dagen elkaar uit om op een zeer gevaarlijke plek over de muur te springen. Springen ze 20 centimeter te veel naar voor, dan vallen ze in de diepe geul tussen twee kaaimuren. Op de bodem van de geul, zo'n 10 meter lager, liggen dicht slib en grote partijen steen. Een val zou hen minstens lelijk verwonden. Ik merk dat ik stop met mijn bewegingen en me omdraai om te kijken. Niet dat ik ramptoerist wil spelen, in tegendeel, ik voel een bepaalde verantwoordelijkheid. Ik weet dat ik ze vanop deze afstand niet ga kunnen tegenhouden, maar ik kan wel als eerste de hulpdiensten bellen moest het nodig zijn. En op het moment dat ik dit denk, springt de eerst over de muur op het randje boven de geul. Hij merkt meteen dat het een slecht idee is en waarschuwt zijn vrienden om niet hetzelfde te doen. Spannender wordt het niet, hoop ik. De jongen loopt via het randje naar een veiligere plek en voegt zich terug bij de hoop. De opluchting zorgt voor een nieuwe energie. Ik steek het op de adrenaline. En in mijn achterhoofd hoop ik dat mijn eigen jongere dit soort risico aan haar voorbij zou laten gaan, moest ze ooit uitgedaagd worden. Ik ga verder met mijn bewegingen en vind een betere mentale gesteldheid. Mijn lichaam is moe, maar vraagt om bewerkt te worden, uitgedaagd te worden. Het is een gekend fenomeen voor me, van bewegen krijg ik energie, meer dan dat het me kost. Ik kneed mijn dijspieren vanbinnen uit. Ik strek ze, span ze op en daag ze uit om mijn benen op te tillen en in de lucht te houden. Dit soort ballet heeft meer weg van een work-out dan van een elegante dans. Maar ik geniet er van. Ik zet gewicht op de toppen van mijn tenen om ze nog harder te strekken. Ik wil ze onder mijn hielen krullen en mijn wreef voelen rekken. Ik wil mijn rug dieper naar achter buigen, de wervels voelen krommen en de wereld vanuit een ander perspectief kunnen aanschouwen. Liefst ondersteboven, maar zo ver geraak ik vandaag niet. Wellicht morgen ook niet, maar dat maakt niet uit. Het gaat over een beleving. Het uit je hoofd treden en enkel fysiek bestaan. Heerlijk! En dit beleef ik, hier in de zon, in de open lucht, in de stevige lentewind. Niets is heerlijker. Maar aan dit genot komt een einde wanneer ik de bemanning plots wel versta. Komt het door het draaien van de wind? Ik hoor hen tegen elkaar grappen dat ik wel heel soepel ben, en dat dat tenminste dat is. Opeens voel ik me op een nare manier bekeken. Het soort gelach dat volgt, het monkelend gespot. Het doorbreekt mijn vreugde. 'En ja, dat heb je natuurlijk wanneer je daar staat te dansen.' Wie denkt van dit soort blikken en commentaar gespaard te blijven wanneer ze in het openbaar dingen doet die (bijna) nooit in het openbaar gebeuren, krijgt dit soort opmerkingen. Maar voorbij gaan, aan wat er dan in je binnenste te voelen is, is oppervlakkig.

En ik sta hier eigenlijk net om te ervaren wat het met me doet om hier te staan. Op dit moment voelt het jammer genoeg niet prettig meer. Ik neem een besluit en verhuis. Even verder op is de betonnen vlakte, waar ik ook al eens ben gaan schuilen voor de wind. Vandaag schuil ik voor opmerkingen die over me gemaakt worden. Is dat flauw? Misschien, maar dat kan me niet schelen. Op de betonnen vlakte voelt het veilig, fijn en vrij. De zon schijnt, de lucht is blauw en wat verderop voert een boot van De Vloot manoeuvres uit op de Schelde. Het schip draait en vaart eerst voorwaarts, dan achterwaarts om daarna weer naar de andere kant te draaien. Het lijkt een choreografie. De bestuurder van De Vloot danst met het schip op het water, ik dans op het beton. We dansen samen. Ik herwin mijn blijdschap en probeer te voelen wat mijn lichaam tegen me zegt. 'Spring' En ik spring. Ik hups, en bots in het rond. Geen grote of spectaculaire sprongen. Maar kleine, vreugdige sautées. Meer heb ik niet nodig vandaag. 'Changement, changement, echappé, coupé, assemblé' Het moet één van de meest voorkomende opeenvolgingen zijn ter wereld. Maar de vreugde die ik vandaag ervaar wanneer ik deze combinatie uitvoer komt vanuit het centrum van mijn lichaam. Laat ze maar lachen. Ik lach ook. En ik berust op de fijne oorsprong van mijn lach. Dit geeft me energie, dit geeft me rust, dit geeft me blijdschap.

... 'Changement, changement, echappé, coupé, assemblé forever!'